Ο Βυζαντινός Αυτοκρατορικός Στρατός , υπό τον Στρατηγόν Αλέξιον Βρανάν , κατανικά τους Νορμανδούς εισβολείς επί της όχθης του ποταμού Στρυμόνος, την 7ην Νοεμβρίου του 1185 , σαν σήμερα πριν 829 χρόνια. (Πρώτη Δημοσίευση : 7 Νοεμβρίου 2014).

Κατά τα τέλη του 12^ου αιώνος, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν μόνο  σκιά του παλαιού της εαυτού, αφού  διάφοροι  βαρβαρικοί στρατοί είχαν εισβάλει  στα εδάφη της και οι Αυτοκράτορες άλλαζαν συνεχώς από τα πολλά κινήματα που γίνονταν. Ένας από τους καλύτερους στρατηγούς που διέθετε τότε η Αυτοκρατορία , ήταν ο Αλέξιος Βρανάς, υιός του Μιχαήλ Βρανά και της Μαρίας Κομνηνής. Γεννήθηκε το 1132 ή το 1133 από  οικογένεια ευγενών και στρατιωτικών. Η Αυτοκρατορία τότε , δέχονταν το ένα κτύπημα μετά  το άλλο από διάφορους βαρβάρους και κινήματα που την αναστάτωναν.

Ο βασιλεύς των Νορμανδών Γουλιέλμος ο Β' ο Αγαθός, έστειλε στρατό στις 11 Ιουνίου 1185, αποτελούμενο από 20.000 ρωμαλέους Νορμανδούς (περιλαμβανομένων και πολλών ιπποτών) . Στις 24 Ιουνίου 1185 οι Νορμανδοί υπό την ηγεσία του Βαλδουίνου Ντ' Ωτεβίλλ και του Τανκρέδου, κόμητος του Λέτσε ,αποβιβάσθηκαν στο Δυρράχιο (στην αρχαία Επίδαμνο, δηλαδή), στην γη της Ηπείρου. Διέσχισαν όλη την βορειοδυτική  Ελλάδα αρπάζοντας, ληστεύοντας, σκοτώνοντας και λεηλατώντας ό,τι εύρισκαν ,  εκδιώκοντας τους κατοίκους της από τις εστίες τους. Πέντε σώματα του βυζαντινού στρατού προσπάθησαν να τους σταματήσουν, αλλά δεν κατάφεραν τίποτα. Αυτοκράτωρ του Βυζαντίου ήταν τότε ο Ανδρόνικος Κομνηνός ο οποίος διέταξε τον Αλέξιο Βρανά να οργανώσει  στρατό για να αντιμετωπίσει τους Νορμανδούς, που ήταν  οι καλύτεροι και γενναιότεροι στρατιώτες της εποχής τους. Με το πλήθος του στρατού τους, οι Νορμανδοί, έφθασαν στις 7 Αυγούστου 1185 έξω από τα τείχη  της Θεσσαλονίκης την οποίαν υπερασπίζετο ο στρατηγός Δαβίδ Κομνηνός.. Μετά από ολιγοήμερη πολιορκία ,στις 24 Αυγούστου 1185 ,οι Νορμανδοί κατέλαβαν την Θεσσαλονίκη, σπέρνοντας την καταστροφή και τον θάνατο, ρημάζοντας τις συνοικίες της πόλης , σκοτώνοντας πάνω από 7.000 κατοίκους της και παίρνοντας ταυτόχρονα άλλες 20.000 από αυτούς , αιχμαλώτους. Ο ιστορικός της εποχής Νικήτας Χωνιάτης γράφει ότι η πόλη της Θεσσαλονίκης , όντας πολυεθνική (κατοικείτο από Έλληνες, Εβραίους, Αρμένιους, Σλάβους κ.ά.) δεν αντιστάθηκε επαρκώς στις νορμανδικές ορδές διότι κανείς εκ των κατοίκων της δεν την θεωρούσε  σαν δική του και γι αυτόν τον λόγο πίστευε ότι δεν ώφειλε να την υπερασπισθεί !).

Η κατακραυγή  κατά των Νορμανδών και η συγκίνηση γιά την καταστροφή της Θεσσαλονίκης  ήταν πολύ μεγάλες , όταν η είδηση έφθασε στην Βασιλεύουσα .  Ο Αυτοκράτωρ Ανδρόνικος Κομνηνός εκθρονίζεται και ευρίσκει φρικτό θάνατο παραδομένος στον όχλο και ο φυλακισμένος Ισαάκιος Β΄ Άγγελος αναγορεύεται νέος Αυτοκράτωρ . Χρήματα όμως και άλλα μέσα δεν υπήρχαν για την συγκρότηση στρατού ικανού να αντιμετωπίσει τους επελαύνοντες Νορμανδούς .

Την λύση έδωσε ο πατριάρχης Δοσίθεος ο οποίος παρουσιάσθηκε στον νέο αυτοκράτορα και του ζήτησε να αποφυλακίσει όλους τους καταδίκους των φυλακών περί την Κωνσταντινούπολη αφού πρώτα αυτοί θα ορκιζόντουσαν ενώπιόν του ότι  εθελοντικά  κατατάσσονται στον αυτοκρατορικό στρατό και υπόσχονται καθένας από αυτούς να σκοτώσει  τουλάχιστον δύο νορμανδούς !  Με τον τρόπο αυτόν εδημιουργήθη  στράτευμα  7 – 8.000 ανδρών , που ετέθη υπό τις διαταγές του ενδόξου στρατηγού Αλεξίου Βρανά με σκοπό την απελευθέρωση της Μακεδονίας . Οι Νορμανδοί αισθάνονταν ήδη παντοδύναμοι και αλώνιζαν στην ύπαιθρο χώρα, γι' αυτό και είχαν χωρίσει τον στρατό τους σε δυο τμήματα. Το ένα τμήμα εκινείτο προς την περιοχή των Σερρών για να την λεηλατήσει και το άλλο τμήμα είχε στραφεί προς την Θράκη με κατεύθυνση την Κωνσταντινούπολη. Στην Μοσυνούπολη, επτά χιλιόμετρα από την Κομοτηνή, τους ανέμενε  ο Αλέξιος Βρανάς με τους πάνοπλους στρατιώτες του με τους αλυσιδωτούς θώρακες. Η μάχη ήταν σφοδρή και οι Νορμανδοί  ηττήθησαν κατά κράτος από τον στρατό του Αλεξίου.

Το άλλο σώμα των Νορμανδών με αρχηγό τον Βαλδουίνο Ντ' Ωτεβίλλ λεηλατούσε τις περιοχές των Σερρών, όπου τον βρήκε ο Αλέξιος Βρανάς. Τα δυο στρατεύματα συναντήθηκαν κοντά στις όχθες του ποταμού Στρυμόνα στην περιοχή Δημητρίτζη , νοτίως των Σερρών, στις 7 Νοεμβρίου 1185. Ο Βαλδουίνος προσπάθησε να διαπραγματευθεί με τον Αλέξιο Βρανά για να κερδίσει χρόνο, αποστέλοντας  ταυτόχρονα αγγελιοφόρους στην Μοσυνούπολη   για να μαζέψουν όσον στρατό του είχε απομείνει για να έρθει σε ενίσχυσή του . Κάλεσε επίσης όλους τους άτακτους νορμανδούς στρατιώτες που λεηλατούσαν την περιοχή να επιστρέψουν γρήγορα στην Δημητρίτζη

Ο Αλέξιος βλέποντας την αταξία και την αμηχανία που επικρατούσε στο αντίπαλο στρατόπεδο, τράβηξε το ξίφος του και φωνάζοντας στους στρατιώτες του, επετέθη σαν κεραυνός πάνω στους νορμανδούς. Το ιππικό των βυζαντινών με προτεταμένα τα δόρατα τρυπούσε τα σώματα και τις πανοπλίες των νορμανδών. Οι περίφημοι νορμανδοί ιππότες αντεπιτέθηκαν με χειροπελέκεις και κεφαλοθραύστες, αλλά η επίθεσή τους αποκρούστηκε  από το βυζαντινό ιππικό . Χωρισμένοι σε μικρές ομάδες, οι νορμανδοί σφαγιάστηκαν από τους βυζαντινούς, ενώ οι άτακτοι πεζοί τους που έτρεχαν για να σώσουν τα λάφυρά τους, έπεσαν στον ποταμό Στρυμόνα που βάφτηκε κόκκινος σε εκείνο το σημείο από το αίμα των εισβολέων. Η μάχη εξελίχθηκε σε πανωλεθρία για τους Νορμανδούς που έχαναν σε όλο το μέτωπο της μάχης. Σε λίγο ,το λάβαρο του Βαλδουίνου, έπεσε κι αυτό στο έδαφος, βουτηγμένο στο αίμα του σημαιοφόρου που το κρατούσε. Λίγοι νορμανδοί ιππότες κατάφεραν να σπάσουν τον κλοιό της μάχης και να ξεφύγουν. Ο Αλέξιος και ο στρατός του ήταν πλέον  οι μόνοι κύριοι του πεδίου της μάχης. Μετά την συντριπτική ήττα τους, οι Νορμανδοί μάζεψαν όσες δυνάμεις τους είχαν απομείνει και έφυγαν για την Σικελία...

Ο Αλέξιος Βρανάς σκοτώθηκε σε  μάχη (στάση) εναντίον των στρατευμάτων του αυτοκράτορος  Ισαακίου Β΄ Αγγέλου  το 1187 , στην Κωνσταντινούπολη .  Ο στρατηγός Αλέξιος Βρανάς υπήρξε  ο πιό ικανός στρατιωτικός ηγέτης της εποχής του. Το όνομά του , καθώς και το όνομα του πατριάρχου Δοσιθέου , έχουν δοθεί σε δρόμους των Αθηνών , στους συνοικισμούς Ελληνορώσσων  και Πολυγώνου , αντίστοιχα.